het leven dat 'Student zijn' heet

Pfff het zware leven dat “student zijn” heet. Echt ik snap niet hoe ik het nog altijd vol houd om student te zijn. Altijd wel weer een feestje waar je heen moet, de te korte nachten en elke op elke feestje wordt er weer van je verwacht dat je gezellig een glaasje mee drinkt. ’s Middags altijd in de warme zon moeten lopen of op het bloedhete balkon een glaasje ijswater drinken. En dat terwijl ik ook gezellig thuis in Nederland door de regen kon fietsen, of blauw van de koud op mijn bus moeten wachten.
Wat is het toch vervelend om een student te zijn in Suriname..

Terwijl ik jullie mijn verhaal vertel zit ik in mijn hangmat op het balkon. Het is al donker, maar nog steeds warm. Hier begint mijn eerste probleem al. Terwijl ik jullie al mijn ‘avonturen’ probeer te vertellen lig ik in mijn hangmat. Mijn hangmat schommelt steeds, kun je het voorstel hoe het is om in een hangmat te liggen terwijl het buiten nog warm is? Je hoort alleen de straatgeluiden van ’s avonds laat. Honden, vogels en soms een auto. Wat vervelend allemaal he? Om het nog erger te maken, hangmat schommelt en daarom kan ik niet altijd goed bij de toetsen van mijn laptop.
Wat is het toch vervelend om een student te zijn in Suriname.. :)

Vanmorgen werd ik rond 10 uur wakker, het was voor de verandering een keer wat kouder op mijn kamer, dus ik trok het laken stevig om mij heen. Ik zette een muziekje op en draaide mij nog een keer lekker om. Vol afschuw dacht ik aan de douche die ik straks moest nemen. Nu denk je vast, wat is er zo vreselijk aan een douche? Nou er is geen warm water, en nee het is niet lekker verfrissend om je met koud water de douchen. Het is gewoon echt koud!
Na een tijdje zag ik dat ik geen andere keus had en ik moest mijn angst onder ogen te zien. Ik moest mij gewoon douchen. Ook even snel eronder springen is geen optie. Het water wat uit de douchekop komt is te vergelijken met zo’n straaltje wat uit een douche op een camping komt. Tel daar bij mijn volle bos haar op. Voordat al het zeep daar eenmaal uit is, is het al 15 min later. En omdat ik een beetje ijdel ben, smeer ik er ook nog een lading crème spoeling in. Dus na een douche beurt van 2x 15 min later stap ik weer mijn kamer in om mij aan te kleden. Op het nummer Lucky Man van The Verve kleed ik mij aan, ik probeer ook half mee te zingen, maar stop abrupt. Mijn kamergenoten waren gisteren laat thuis en sliepen nu waarschijnlijk nog. Ik gok dat ze ook met een kater wakker worden. En wakker worden van mijn ‘fantastische’ zangstem en dan ook nog een kater hebben, dat bespaar ik ze. Ik neurie alleen zachtjes met het refrein mee.

De rest van de ochtend besluit ik aan school te besteden. Dit natuurlijk wel met mijn msn aan. Ik heb een gezellig gesprek met mijn beide buurmeisjes Kim en Anouk. Kim had een dresseur wedstrijd op Kiko gehad.
Misschien sneeuw het wel als ik weer in Nederland ben..
Owja ik was met school bezig… Morele opvoeding van het kind. Maar weer komt er niks van school, weer word ik gestoord. Dit keer door mijn maag, hij vertelde mij dat hij behoefte had aan wat eetbaars. Hmm een broodje jonge kaas gaat er wel in. En weer blijft ‘De morele opvoeding van het jonge kind liggen..”

Met een plak kaas half in mij mond en een boterham in mijn andere hand loop ik het huis rond. Goh mijn kamer is echt een zooi, die moet ik ook eens schoonmaken. Misschien als ik het werkstuk over de morele opvoeding af heb… Ik zoek in de berg (wat vroeger mijn bureau was) naar een pen. Maar ik vind een Spongebob kaartje. Spongebob..? Vaag begint er een belletje te rinkelen bij mij. Owja ik had een kinderfeestje vandaag! Het is hier normaal dat je juf ook op feestje komt. Verschrikt kijk ik op mijn horloge, kwart over 12 al! Hoe laat gaan de winkels op zaterdag dicht? Half 1, 1 uur of half 2? Ik prop het broodje in mijn mond en ga op zoek naar mijn portemonnee. Het broodje besloot als spookrijden mijn luchtpijp in de schieten. Half stikkend herinner ik me dat ik ergens een flesje water heb neergegooid. Waar is het toch? Ik als ik nu niet stik beloof ik dat ik mijn kamer meteen zou opruimen! Onder het bed zie ik de blauwe glans van het waterflesje, gered!
Ik ga nu echt mijn kamer opruimen zoals beloofd. Maar eerst mijn werkstuk afmaken en een cadeautje komen voor Noémi (zo heet de jarige). Mijn kamer opruimen komt volgende week wel een keer. Dat was mij de ochtend wel. En een koude douche en bijna stikken in een broodje jongen kaas.
Wat is het toch vervelend om een student in Suriname te zijn.. :)

In de stad besluit ik meteen maar boodschappen te doen voor het eten voor vanavond. Iets lekker Hollands, gebakken aardappels, sperzieboontjes en kipnuggets. Op de terug weg besluit in een lekker smoothy te kopen en bepakt en bezakt loopt ik naar het appartement. Ik gooi de spullen naar binnen, een ander slachtoffer moet de boodschappen maar uitpakken.
Ik probeer mijn fiets te pakken, ja probeer. De fietsen staan in het trappenhuis. Ik moet dus 3 fietsen over elkaar heen tillen naar buiten, terwijl ze op slot staan.
Eerst naar de boekenwinkel een cadeautje kopen voor Noémi en nog een leuk leesboek voor mijzelf. Ik ben al door alle leesboeken heen!
Het is nog steeds mooi weer en ik besluit lekker door Paramaribo te fietsen. Het is rustig in de stad dus ik maak me niet zo druk om het eenrichtingsverkeer. Ik kijk naar de huizen en mensen op straat. Het valt me op hoe gewoon ik het vind dat er bananen langs de weg groeien en de duurste bloemen hier al onkruid langs de weg groeit. Half dromend fiets ik naar huis. Doordat ik eraan denk dat ik Teun over 1 maandje alweer zie, zorgt voor een glimlach op mijn gezicht.
Misschien is het toch niet zo erg om student in Suriname te zijn.

Op de Spongebob uitnodiging staat dat het feest om 4 uur begint. Ik heb geen zin om er als eerste aan te komen, dus ik bel de taxi rond half 5. Op het feest aangekomen zie ik dat ik nog niet helemaal ben aangepast aan de Surinaamse tijd. Zelf nu ik een half uur te laat ben, ben ik zo’n beetje als eerste. Vol trots overhandig ik mijn cadeautje aan Noémi. Ik heb een heel mooi voorleesboek uitgekozen. Ik ben benieuwd naar haar gezicht als ze het cadeau papier eraf scheurt. Maar in plaats daarvan zegt ze “Bedankt Juffie!” Zet en cadeautje op tafel en rent naar binnen. Met open mond kijk ik haar na. Blijkbaar mag je geen cadeautjes uitpakken. Dat is als voorzorg dat de gever geen gezichtverlies loopt als de ontvanger het cadeautje niet mooi vind.
Kijk als ik dat geweten had, had ik mijn naam in het boek gezet. Nu is het een anoniem cadeau.

Op het feest heb ik gezellig met de zus van een leerling gepraat, zij was 25 en was eigenlijk de stiefzus van Mark. Ze heeft mij bij haar uitgenodigd. Later kwam Milena ook. Zij is mijn schatje. Toen ze mij zag, kroop ze ook meteen bij mij op schoot en heeft mij de rest van de avond ook niet meer losgelaten. Pas toen de taart werd aangesneden, dat gebeurd op het eind van een feestje. Ik heb ook nog met andere moeders gepraat, het was erg gezellig. Waar Surinaamse feestjes bekent om staan, is dat er altijd volop eten is. En dat was er! Terwijl ik naar al het eten keek, voelde ik de kilo’s er al aanvliegen. Pizza’s, salades, kippepoten, taart, loempia’s, een soort oliebol/donut, aardappelballetjes en natuurlijk snoep, soft en taart! Heerlijk!! Maar helaas, mijn verstand won het van mijn eetlust. Ik had netjes een pizzapunt en een stukje taart gehad. Zoals mijn wijze moeder altijd zegt “Elk pondje gaat door het mondje”.
Het bleef dus bij kijken. Halverwege had ik een cirkel van kinderen om mij heen, iedereen wilde met de juf praten. Zelf de ingehuurde clown had niet zoveel bekijk als ik. Stiekem best leuk he?

Na een hele leuke middag en vele leuke gesprekken met de Surinaamse moeders besloot ik een taxi te pakken en naar huis te gaan. En daar ben ik nu. Hangend in mijn handmat, irritant schommelend zodat ik net niet goed bij de toetsen van mij laptop kan.
Hoe vervelend om student te zijn in Suriname. :)